بسم الله الرحمن الرحیم

... و مرا بر گریه به حال خود یاری کن که سخت عمرم را به تسویف و آرزوهای باطل از دست دادم و اینک به جایی رسیده ام که از خوبی و اصلاح نفس خود بکلی ناامیدم. پس از من بدحال تر و سیه روزگار تر کیست؟ وای اگر من با چنین حال منتقل شوم به جانب قبری که برای خوابگاه خود مهیا نکرده و با عمل صالح، فرش در آن بستر نگستردم و چرا نگریم در صورتیکه نمیدانم مصیرم تا کجاست و به کجا می روم و اکنون می بینم که نفس با من خدعه می کند و روزگار با من مکر می ورزد در حالیکه عُقاب مرگ بر سرم پر و بال گشوده است. پس چرا نگریم؟ می گریم بر جان دادنم، می گریم بر تاریکی قبرم، می گریم بر تنگی جای ابدی خودم، می گریم بر سوال منکر و نکیر از من، می گریم بر آن حالتی که از قبر برهنه و خوار و ذلیل بیرون آمده و بار سنگین اعمالم را بر پشت گرفته ام، گاهی به جانب راست خود می نگرم و گاهی به جانب چپ، در آن حال که خلایق هر کسی به کاری غیر کار من مشغولند و هر شخص در آن روز محتاج کار خویش است و از توجه به غیر بی نیاز، در آن روز گروهی رو سفید و خندان لب و دلشادند و گروهی رخسارشان گرد آلود عصیان و در غبار ذلت و خواری مستور است ...