بسم الله الرحمن الرحیم

امام حسین (ع) نشسته بود و مشغول تعمیر شمشیر خویش بود و در این ضمن اشعاری را زیر لب زمزمه می کرد:

یا دَهرُ اُفّ لَکَ مِن خَلیلِ

کَم لَکَ بِالاِشراقِ وَ الاَصیـلِ

مِن طالب وَ صاحِب قَتیل

وَ الدَّهرُ لا یَقنَــــعُ بِالبَـــدیلِ

و کُلُّ حَیٍّ سالِکٍ سَبیل

ما اَقربَ الوَعدُ اِلَی الرَّحیــلِ

 وَ اِنَّما الاَمرُ اِلَی الجَلیـــــــلِ

"ای روزگار! اف بر دوستی تو! چه بسا یاران و طالبانی را که در بامداد و شامگاهت کشتی. آری! روزگار بجای آنان دیگری را نپذیرد. به راستی که پایان کار در دست خدای شکوهمند است و هر زنده ای باید این راه را طی کند."

بسم الله الرحمن الرحیم

امام (ع) از ابن سعد خواست که با وی ملاقات کند و شبانه در میان دو سپاه ملاقات کردند. چون عمر بن سعد به اردوگاه خود بازگشت، نامه ای به ابن زیاد نوشت که خدا آتش جنگ را خاموش کرد و با هم توافق کردیم! اکنون حسین بن علی آماده است که به حجاز بازگردد. با رسیدن این نامه ابن زیاد نرم شد، اما شمر بن ذی الجوشن گفت این فرصت را غنیمت شمار و دست از حسین بن علی برمدار.

ابن زیاد گفت راست می گویی پس خودت رهسپار کربلا باش و این نامه را به ابن سعد برسان که حسین و یارانش بدون شرط تسلیم شوند و آنگاه ایشان را به کوفه فرستد و گرنه با ایشان بجنگد و اگر هم ابن سعد زیر بار نرفت، تو خود فرمانده سپاه باش و گردن او را بزن و سرش را برای من بفرست!

...

آنگاه عمر سعد بر مرکب خود سوار شده در مقابل لشکر خود ایستاد و گفت: "یا خیل الله ارکبی و بالجنة ابشری"! عجب! این جمله از گفته های رسول خداست!

اللّهُمَّ غَشِّنی بِالرَّحْمَةِ وَ ارْزُقْنی فیهِ التَّوفیقِ والعِصْمَةِ وَ طَهِّرْ قَلْبی مِن غَیاهِبِ التُّهْمَةِ یا رَحیماً بِعبادِهِ المُؤمِنین.

خدایا بپوشان در آن با مهر و رحمت و روزى کن مرا در آن توفیق و خوددارى و پاک کن دلم را از تیرگیها و گرفتگى‌هاى تهمت اى مهربان به بندگان با ایمان خود.

اللّهُمَّ وَفِّر حَظّی فیهِ مِنَ النَّوافِلِ وَ اَکْرِمْنی فیهِ بإحْضارِ المَسائِلِ و قَرّبِ فیهِ وَسیلَتی اِلَیکَ مِن بَینِ الوَسائِل یا مَن لا یَشْغَلُهُ اِلحاحُ المُلِحّین.

خدایا زیاد کن بهره مرا در آن از اقدام به مستحبات و گرامى دار در آن به حاضر کردن و یا داشتن مسائل و نزدیک گردان در آن وسیله‌ ام به سویت از میـان وسیله ‌ها، اى آنکه سرگرمش نکند اصرار و سماجت اصرارکنندگان.

اللهُمَّ ارْزُقْنی فیهِ فَضْلَ لَیْلَةِ القَدْرِ وصَیِّرْ أُموری فیهِ مِنَ العُسْرِ الى الیُسْرِ وَ اقْبَلْ مَعاذیری وحُطَّ عَنّی الذَّنبَ و الوِزْرَ یا رؤوفاً بِعبادِهِ الصّالِحین.

خدایا روزى کن مرا در آن فضیلت شب قدر را و بگردان در آن کارهاى مرا از سختى به آسانى و بپذیر عذرهایم و بریز از من گناه و بار گران را اى مهربان به بندگان شایسته خویش.

خدایا! کوشش مرا در این ماه قدر دانسته و گناهم را آمرزیده و کردارم را پذیرفته و عیبم را پوشیده بدار، اى شنواترین شنوندگان.

اللهمّ اجْعَلْنی فیهِ مُحِبّاً لِأَوْلیائِکَ ومُعادیاً لِأَعْدائِکَ مُسْتَنّاً بِسُنَّةِ خاتَمِ اَنْبیائِکَ یا عاصِمَ قُلوبِ النَّبییّن.
خدایا قرار بده در این روز دوست دوستانت و دشمن دشمنانت و پیرو راه و روش خاتم پیغمبرانت اى نگهدار دل‌هاى پیامبران.